Call us
|
Added
ottobre 31, 2019
Location
Visualizzazioni
2383
Valutazione
  Loading... |
Bert Cheney, un ufficiale di segnalazione britannico assiste all’incredibile debutto del Tank il 15 settembre 1916.
“Mentre era ancora buio abbiamo sentito il rumore costante dei motori pesanti e quando il sole era sorto i carri armati si stavano avvicinando alla nostra prima linea, morti in tempo. Anche i tedeschi devono averli ascoltati e, sebbene non avessero idea di cosa aspettarsi, posero prontamente una pesante cortina di fuoco in prima linea. Ciò ha avuto l’effetto di farci abbassare la testa, ma ogni tanto ci sentivamo costretti a saltar fuori e guardare indietro per vedere come stavano andando i carri armati. È stato molto incoraggiante vedere la loro avanzata, eravamo quasi pronti a tifare. Ma c’era una sorpresa in serbo per noi.
Invece di proseguire sulle linee tedesche i tre carri armati assegnati a noi a cavallo della nostra prima linea, si fermarono e poi aprirono un omicida fuoco di mitragliatrice, infilandoci a destra e sinistra. Lì si fermarono, accovacciati come cose mostruose, i nasi bloccati in aria, schiacciando i lati della nostra trincea fuori forma con le loro mitragliatrici che ruotavano e sparavano come un matte.
Tutti si tuffarono per cercare riparo, tranne il colonnello. Saltò in cima al parapetto, gridando a squarciagola: “Corridore, corridore, vai a dire a quei carri armati di smettere di sparare subito. Dico subito.” Ormai il fuoco nemico era salito a un crescendo ma, non pensò alla sua sicurezza personale quando vide i carri armati sparare sui suoi stessi uomini, corse avanti e fece piovere furiosamente colpi con la sua canna sul lato di uno dei carri armati nello sforzo di attirare la loro attenzione.
Sebbene, a causa del rumore dei motori e del fuoco in uno spazio così chiuso, nessuno nel serbatoio potesse sentirlo, alla fine si resero conto di essere sulla trincea sbagliata e proseguirono, spaventando i Jerry dal loro ingegno e facendoli affondare come conigli spaventati. Uno dei carri armati è stato bloccato da un ceppo di albero e non ha mai raggiunto la loro prima linea e un secondo ha avuto i suoi volanti posteriori colpiti e non poteva guidare se stesso. L’equipaggio ritenne quindi più prudente fermarsi, ci dissero in seguito, piuttosto che a continuare e di andare fuori controllo e proseguire fino a raggiungere Berlino.
Il terzo carro armato proseguì e attraversò Flers, appiattendo tutto ciò che pensavano dovesse essere appiattito, spingendo giù i muri e divertendosi a fondo, i nostri ragazzi risalirono dietro di loro, rilevando il villaggio, o ciò che ne restava, e scavarono nella linea prescritta per loro prima dell’attacco. Questa era una delle rare occasioni in cui erano passati attraverso il fuoco nemico e si stavano divertendo a inseguire e radunare i Jerry, raccogliendo migliaia di prigionieri e rimandandoli alle nostre linee scortate solo da Pionieri armati di pale.
I quattro uomini nel serbatoio che si erano fatti riagganciare scesero, tutti nel calore della battaglia, allungandosi, grattandosi la testa, poi lentamente e deliberatamente camminarono attorno al loro veicolo ispezionandolo da ogni angolo e sembrarono tenere una conferenza tra loro . Dopo essersi fermati per qualche minuto, sembrando un po’ ‘persi, tirarono fuori con calma dall’interno del serbatoio una stufa di primus e, usando il lato del serbatoio come copertura del fuoco nemico, si sedettero a terra e si prepararono un po’ di tè . La battaglia era finita per quanto li riguardava.
Bert Cheney, a British signal officer witnesses the incredible debut of the Tank on September 15th, 1916
“While it was still dark we heard the steady drone of heavy engines and by the time the sun had risen the tanks were approaching our front line, dead on time. The Germans must have heard them too and, although they had no idea what to expect, they promptly laid down a heavy curtain of fire on our front line. This had the effect of making us keep our heads down, but every now and again we felt compelled to pop up and look back to see how the tanks were progressing. It was most heartening to watch their advance, we were almost ready to cheer. But there was a surprise in store for us.
Instead of going on to the German lines the three tanks assigned to us straddled our front line, stopped and then opened up a murderous machine gun fire, enfilading us left and right. There they sat, squat monstrous things, noses stuck up in the air, crushing the sides of our trench out of shape with their machine guns swiveling around and firing like mad.
Everyone dived for cover, except the colonel. He jumped on top of the parapet, shouting at the top of his voice, “Runner, runner, go tell those tanks to stop firing at once. At once, I say.” By now the enemy fire had risen to a crescendo but, giving no thought to his personal safety as he saw the tanks firing on his own men, he ran forward and furiously rained blows with his cane on the side of one of the tanks in an endeavour to attract their attention.
Although, what with the sounds of the engines and the firing in such an enclosed space, no one in the tank could hear him, they finally realised they were on the wrong trench and moved on, frightening the Jerries out of their wits and making them scuttle like frightened rabbits. One of the tanks got caught up on a tree stump and never reached their front line and a second had its rear steering wheels shot off and could not guide itself The crew thought it more prudent to stop, so they told us afterwards, rather than to keep going as they felt they might go out of control and run on until they reached Berlin.
The third tank went on and ran through Flers, flattening everything they thought should be flattened, pushing down walls and thoroughly enjoying themselves, our lads coming up behind them, taking over the village, or what was left of it, and digging in on the line prescribed for them before the attack. This was one of the rare occasions when they had passed through the enemy fire and they were enjoying themselves chasing and rounding up the Jerries, collecting thousands of prisoners and sending them back to our lines escorted only by Pioneers armed with shovels.
The four men in the tank that had got itself hung up dismounted, all in the heat of the battle, stretching themselves, scratching their heads, then slowly and deliberately walked round their vehicle inspecting it from every angle and appeared to hold a conference among themselves. After standing around for a few minutes, looking somewhat lost, they calmly took out from the inside of the tank a primus stove and, using the side of the tank as a cover from enemy fire, sat down on the ground and made themselves some tea. The battle was over as far as they were concerned.”
Bert Cheney, un officier des transmissions britannique, assiste aux incroyables débuts du Tank le 15 septembre 1916
«Alors qu’il faisait encore noir, nous avons entendu le bourdonnement régulier des engins lourds et lorsque le soleil s’est levé, les chars se sont approchés de notre ligne de front, à l’heure fixée. Les Allemands ont dû les entendre eux aussi et, bien qu’ils ne sachent pas à quoi s’attendre, ils ont rapidement déposé un lourd rideau de feu sur notre ligne de front. Cela a eu pour effet de nous faire garder la tête baissée, mais de temps en temps, nous nous sentions obligés de revenir et de regarder en arrière pour voir comment les chars progressaient. C’était très encourageant de voir leur progression, nous étions presque prêts à applaudir. Mais il y avait une surprise en réserve pour nous.
Au lieu d’aller sur les lignes allemandes, les trois chars qui nous ont été assignés ont chevauché notre ligne de front, se sont arrêtés puis ont ouvert le feu avec une mitraillette meurtrière, nous enfilant à gauche et à droite. Ils étaient assis là, accroupissant des objets monstrueux, le nez collé dans les airs, écrasant les côtés de notre tranchée avec leurs mitrailleuses pivotant et tirant comme des fous.
Tout le monde a plongé pour se mettre à l’abri, sauf le colonel. Il sauta sur le parapet, criant à haute voix: “Coureur, coureur, va dire à ces chars de cesser de tirer tout de suite. Je dis tout de suite.” À ce jour, le feu de l’ennemi avait atteint un crescendo, mais, ne voyant aucune préoccupation pour sa sécurité personnelle en voyant les chars tirer sur ses propres hommes, il courut en avant et se mit à pleuvoir furieusement avec sa canne sur le côté d’un s’efforce d’attirer leur attention.
Bien qu’avec les sons des moteurs et les tirs dans un espace aussi confiné, personne dans le char ne puisse l’entendre, ils ont finalement réalisé qu’ils se trouvaient dans la mauvaise tranchée et ils sont partis, effrayant les Jerries de leur esprit et les rendant saccage comme des lapins effrayés. L’un des chars s’est retrouvé coincé dans une souche et n’a jamais atteint la ligne de front. Un second a eu le volant arrière décollé et n’a pas pu se guider. L’équipage a jugé plus prudent de s’arrêter, nous ont-ils dit par la suite, plutôt que de continuez comme ils sentaient qu’ils pourraient devenir incontrôlables et continuer à courir jusqu’à ce qu’ils atteignent Berlin.
Le troisième char continua et traversa Flers, rasant tout ce qu’ils pensaient devoir être rasé, abaissant les murs et s’amusant à fond, nos gars remontant derrière eux, prenant le contrôle du village ou de ce qui en restait, et creusant la ligne prescrite pour eux avant l’attaque. C’était l’une des rares occasions où ils avaient traversé les tirs ennemis et s’amusaient à chasser et à rassembler les Jerry, à rassembler des milliers de prisonniers et à les renvoyer sur nos lignes, uniquement escortés par des pionniers armés de pelles.
Les quatre hommes dans le char qui s’est accroché à pied démontés, tous dans le feu de la bataille, s’étirant, se grattant la tête, puis contournant lentement et délibérément leur véhicule, l’inspectant sous tous les angles et semblant tenir une conférence entre eux . Après être restés quelques minutes, semblant quelque peu perdus, ils ont calmement sorti de l’intérieur du réservoir un réchaud Primus et, utilisant le côté du réservoir comme protection contre les tirs ennemis, se sont assis au sol et se sont fait du thé. . La bataille était finie pour eux.
Bert Cheney, ein britischer Signaloffizier, erlebt das unglaubliche Debüt des Panzers am 15. September 1916
„Als es noch dunkel war, hörten wir das Drohnen schwerer Motoren, und als die Sonne aufgegangen war, näherten sich die Panzer pünktlich unserer Front. Die Deutschen müssen sie auch gehört haben, und obwohl sie keine Ahnung hatten, was sie zu erwarten hatten, legten sie sofort einen schweren Feuervorhang an unsere Front. Dies hatte zur Folge, dass wir den Kopf gesenkt hielten, aber ab und zu fühlten wir uns gezwungen, aufzutauchen und zurückzuschauen, um zu sehen, wie die Panzer Fortschritte machten. Es war sehr ermutigend, ihren Vormarsch zu beobachten, wir waren fast bereit zu jubeln. Aber es gab eine Überraschung für uns.
Anstatt zu den deutschen Linien zu fahren, hielten die drei uns zugewiesenen Panzer an unserer Frontlinie an und entfachten ein mörderisches Maschinengewehrfeuer, das uns nach links und rechts führte. Dort saßen sie, hockten monströse Dinge, Nasen steckten in der Luft und zermalmten die Seiten unseres Grabens mit ihren Maschinengewehren, die herumwirbelten und wie verrückt feuerten.
Alle außer dem Oberst tauchten in Deckung. Er sprang auf die Brüstung und rief laut: “Läufer, Läufer, sag diesen Panzern, sie sollen sofort aufhören zu schießen. Sofort, sage ich.” Inzwischen war das feindliche Feuer auf ein Crescendo angestiegen, aber ohne Rücksicht auf seine persönliche Sicherheit, als er die Panzer auf seine eigenen Männer schießen sah, rannte er vorwärts und regnete wütend Schläge mit seinem Stock auf die Seite eines der Panzer in einem bemühen sich, ihre Aufmerksamkeit zu erregen.
Obwohl, was mit den Geräuschen der Motoren und dem Schießen in solch einem geschlossenen Raum, niemand im Tank ihn hören konnte, bemerkten sie schließlich, dass sie im falschen Graben waren und gingen weiter, erschreckten die Jerries aus ihrem Verstand und machten sie hüpfen wie verängstigte Kaninchen. Einer der Panzer geriet an einen Baumstumpf und erreichte nie die Frontlinie. Ein zweiter Panzer hatte die hinteren Lenkräder abgeschossen und konnte sich nicht selbst leiten mach weiter, weil sie das Gefühl hatten, außer Kontrolle zu geraten und weiterzulaufen, bis sie Berlin erreichten.
Der dritte Panzer fuhr weiter und lief durch Flers, drückte alles nieder, was sie für abgeflacht hielten, stieß Mauern nieder und amüsierte sich ausgiebig, unsere Jungs kamen hinter ihnen her, eroberten das Dorf oder was davon übrig war und gruben sich in das Linie für sie vor dem Angriff vorgeschrieben. Dies war eine der seltenen Gelegenheiten, als sie durch das feindliche Feuer gegangen waren und es ihnen Spaß machte, die Jerries zu jagen und aufzusammeln, Tausende von Gefangenen zu sammeln und sie zu unseren Linien zurückzuschicken, die nur von mit Schaufeln bewaffneten Pionieren eskortiert wurden.
Die vier Männer im Panzer, die sich aufgehängt hatten, stiegen ab, alle in der Hitze des Gefechts, streckten sich, kratzten sich am Kopf, gingen dann langsam und absichtlich um ihr Fahrzeug herum, inspizierten es aus jedem Winkel und schienen eine Konferenz unter sich abzuhalten . Nachdem sie ein paar Minuten herumgestanden hatten und etwas verloren ausgesehen hatten, holten sie ruhig einen Primusofen aus dem Inneren des Panzers und setzten sich auf den Boden, um Tee zu kochen . Die Schlacht war für sie vorbei. “
Берт Чейни, британский офицер связи, стал свидетелем невероятного дебюта танка 15 сентября 1916 года
«Пока было еще темно, мы услышали устойчивый гул тяжелых двигателей, и к тому времени, когда взошло солнце, танки приближались к нашей линии фронта, мертвые вовремя. Немцы, должно быть, тоже их слышали, и, хотя они не знали, чего ожидать, они быстро накрыли тяжелую огневую завесу на нашей линии фронта. Это заставило нас держать головы опущенными, но время от времени мы чувствовали себя вынужденными всплывать и оглядываться назад, чтобы увидеть, как развиваются танки. Было очень приятно наблюдать за их продвижением, мы были почти готовы подбодрить. Но нас ждал сюрприз.
Вместо того, чтобы идти к немецким линиям, три назначенных нам танка оседлали нашу линию фронта, остановились, а затем открыли смертоносный огонь из пулеметов, пронзая нас влево и вправо. Там они сидели, садясь на корточки чудовищные вещи, носы торчали в воздухе, ломая края нашего желоба из формы с их пулеметами, вращающимися и стреляющими как сумасшедшие.
Все нырнули за укрытием, кроме полковника. Он вскочил на парапет, крикнув во весь голос: «Бегун, бегун, иди и скажи танкам немедленно прекратить стрельбу. Сразу скажу». К настоящему времени вражеский огонь достиг крещендо, но, не задумываясь о своей личной безопасности, увидев, как танки стреляют по своим солдатам, он побежал вперед и яростно обрушился на него ударом своей трости в бок одного из танков. попытаться привлечь их внимание.
Хотя, несмотря на звуки двигателей и стрельбы в таком замкнутом пространстве, никто в танке не мог его услышать, они, наконец, поняли, что находятся на неправильной траншеи, и двинулись дальше, испугав Джерри из их ума и заставив их бегать как испуганные кролики. Один из танков попал на пень и так и не достиг передней линии, а у второго отстрелились задние рулевые колеса, и он не мог вести себя. Экипаж посчитал более целесообразным остановиться, поэтому они сказали нам потом, а не продолжайте идти, поскольку они чувствовали, что могут выйти из-под контроля и бежать, пока не достигнут Берлина
Третий танк продолжал бежать и бежал через Флер, сглаживая все, что, по их мнению, должно было быть сглажено, отталкивая стены и полностью развлекаясь, наши парни поднимались за ними, захватывая деревню или то, что от нее осталось, и копаясь в Линия, предписанная им перед атакой. Это был один из редких случаев, когда они проходили сквозь вражеский огонь и охотились за Джерри, собирая тысячи заключенных и отправляя их обратно на наши линии в сопровождении только пионеров, вооруженных лопатами.
Четверо мужчин в резервуаре, который повесился, спешились, все в пылу битвы, вытянулись, почесали головы, затем медленно и осознанно обошли вокруг своего транспортного средства, осматривая его со всех сторон и, казалось, провели конференцию между собой , Постояв несколько минут, выглядя несколько растерянными, они спокойно вытащили изнутри резервуара примовую плиту и, используя сторону резервуара в качестве укрытия от огня противника, сели на землю и заварили чай. , Битва была окончена, насколько они были обеспокоены.
Bert Cheney, brytyjski oficer sygnałowy, jest świadkiem niesamowitego debiutu czołgu 15 września 1916 r
„Gdy było jeszcze ciemno, usłyszeliśmy stały dron ciężkich silników i zanim wstało słońce, czołgi zbliżały się do naszej linii frontu, martwe na czas. Niemcy też musieli je usłyszeć i chociaż nie mieli pojęcia, czego się spodziewać, natychmiast postawili ciężką kurtynę ognia na naszej linii frontu. Spowodowało to, że zmusiliśmy się do opuszczenia głowy, ale co jakiś czas czuliśmy się zmuszeni do wyskakiwania i patrzenia wstecz, aby zobaczyć, jak postępują czołgi. Obserwowanie ich było bardzo pocieszające, byliśmy prawie gotowi do kibicowania. Ale czekała nas niespodzianka.
Zamiast przejść do linii niemieckich trzy przydzielone nam czołgi stanęły na linii frontu, zatrzymały się, a następnie otworzyły morderczy ogień z karabinu maszynowego, osłaniając nas w lewo i prawo. Siedzieli tam, przykucnęli potworne rzeczy, nosy utknęły w powietrzu, miażdżąc boki naszego wykopu z kształtu, obracając karabiny maszynowe i strzelając jak szalony.
Wszyscy nurkowali w poszukiwaniu schronienia, z wyjątkiem pułkownika. Wskoczył na parapet, krzycząc na swój głos: „Runner, runner, idź, powiedz tym czołgom, żeby natychmiast przestały strzelać. Od razu mówię”. Do tej pory ogień wroga wzrósł do crescendo, ale nie zastanawiając się nad własnym bezpieczeństwem, gdy zobaczył czołgi strzelające do własnych ludzi, pobiegł do przodu i wściekle padał ciosem trzciną z boku jednego z czołgów staraj się przyciągnąć ich uwagę.
Chociaż, przy dźwiękach silników i ostrzałach w tak zamkniętej przestrzeni, nikt w zbiorniku go nie słyszał, w końcu zdali sobie sprawę, że znaleźli się w niewłaściwym okopie i ruszyli dalej, przerażając Jerriesa z ich rozumu i czyniąc je biec jak przestraszone króliki. Jeden ze zbiorników został złapany na pniu drzewa i nigdy nie dotarł do linii frontu, a drugi miał wystrzelone tylne koła kierownicy i nie mógł sam się prowadzić. Załoga uznała, że bardziej rozsądnie jest zatrzymać się, więc powiedzieli nam później, niż nie przestawaj iść, ponieważ czuli, że mogą wymknąć się spod kontroli i biegać aż do Berlina.
Trzeci czołg poszedł dalej i biegł przez Flers, spłaszczając wszystko, co według nich powinno być spłaszczone, spychając ściany i całkowicie się bawiąc, nasi chłopcy podchodzili za nimi, przejmując wioskę lub to, co z niej pozostało, i kopiąc linia przepisana im przed atakiem. To była jedna z nielicznych okazji, kiedy przeszli przez ogień wroga i bawili się, ścigając i gromadząc Jerries, zbierając tysiące więźniów i wysyłając ich z powrotem na nasze linie eskortowane tylko przez pionierów uzbrojonych w łopaty.
Czterech mężczyzn w czołgu, którzy się rozłączyli, zdemontowało się, wszyscy w ogniu bitwy, rozciągając się, drapiąc się po głowach, a następnie powoli i celowo obchodzili swój pojazd, sprawdzając go pod każdym kątem, i wydawało się, że odbywają między sobą konferencję . Po kilku minutach postoju, wyglądając na nieco zagubionych, spokojnie wyjęli z wnętrza zbiornika prymusową kuchenkę i, używając boku zbiornika jako osłony przed ogniem wroga, usiedli na ziemi i zaparzyli sobie herbatę . Bitwa dobiegła końca.
