Call us
|
Added
Apr 1, 2020
Views
2140
Rating
  Loading... |
Evolution of gas masks since 1915
The first massive use of asphyxiating gases was made by German troops during the First World War in the battle of Ypres. Before the invention of special masks to protect themselves, soldiers sometimes used tissues of cloth soaked in urine, but this system was somewhat insecure and difficult to prepare instantly especially if under pressure. Allied troops therefore had to devise a defensive system against this weapon and a few months later an English officer invented the first gas mask distributed to English troops, on June 26, 1915.
The first model of gas mask supplied to the army consisted of a simple gauze mask inside which was placed cotton soaked in alkaline salts which were to neutralize chlorine and bromine gas. Later this type of mask was modified also adding protective glasses to be then transformed into a mask that covered the whole face. According to the propaganda of the time, this mask, called multipurpose with single protection, was supposed to protect unconditionally and completely from all gases, even if used simultaneously.
Gas masks had a remarkable development in the period between the two world wars and at the beginning of the second world war they were widely distributed both among the troops and among the civilian population. After the Second World War the development of nuclear and bacteriological weapons forced the design of more sophisticated filter systems; Thus was born the M9 model, produced in 1952 in the United States.
Modern gas mask
The current gas masks are composed of a rubber or silicone facepiece which guarantees perfect adherence to the face; they are also equipped with tabs and buckles to secure the gas mask behind the head. They are also equipped with a large transparent polycarbonate or laminated glass viewer that offers wide visibility. Inside there is a second mask that covers the nose-mouth area. In this internal mask there are two openings: one for inspiration and one for exhalation, equipped with special valves to condition the air flow. The inhalation valve is connected to a filter that uses appropriately treated active carbon-based substances to filter and fix harmful gases, while the exhalation valve expels the breathed air without fogging the viewer.
La prima maschera antigas era uno straccio imbevuto di urina
Evoluzione delle maschere antigas dal 1915
Il primo uso massiccio dei gas asfissianti fu fatto dalle truppe tedesche durante la prima guerra mondiale nella battaglia di Ypres. Prima dell’invenzione di maschere apposite per proteggersi i soldati utilizzavano talvolta fazzoletti di stoffa imbevuti di urina, ma questo sistema era alquanto insicuro e difficile da predisporre istantaneamente soprattutto se sotto pressione. Le truppe alleate dovettero quindi ideare un sistema difensivo contro questa arma e già qualche mese dopo un ufficiale inglese inventò la prima maschera antigas distribuita alle truppe inglesi, il 26 giugno 1915.
Il primo modello di maschera antigas in dotazione all’esercito consisteva in una semplice maschera di garza al cui interno era posto del cotone imbevuto di sali alcalini che dovevano neutralizzare gas a base di cloro e bromo. In seguito questo tipo di maschera fu modificato aggiungendovi anche degli occhiali protettivi per essere poi trasformata in una maschera che copriva tutta la faccia. Secondo la propaganda dell’epoca questa maschera, detta polivalente a protezione unica, avrebbe dovuto proteggere in modo incondizionato e completo da tutti i gas, anche se impiegati contemporaneamente.
Le maschere antigas ebbero un notevole sviluppo nel periodo fra le due guerre mondiali e all’inizio della seconda guerra mondiale erano largamente distribuite sia fra le truppe sia fra la popolazione civile. Dopo la seconda guerra mondiale lo sviluppo di armi nucleari e batteriologiche costrinse alla progettazione di sistemi di filtraggio più sofisticati; nacque così il modello M9, prodotto nel 1952 negli Stati Uniti.
Maschera antigas moderna
Le attuali maschere antigas sono composte da un facciale di gomma o silicone che garantisce la perfetta aderenza al viso; inoltre sono dotate di linguette e fibbie per fissare la maschera antigas dietro la testa. Sono anche dotate di un grande visore trasparente di policarbonato o vetro stratificato che offre un’ampia visibilità. All’interno è presente una seconda maschera che copre la zona naso-bocca. In questa maschera interna sono presenti due aperture: una per l’inspirazione e una per l’espirazione, fornite delle apposite valvole per condizionare il flusso dell’aria. La valvola d’inspirazione è collegata a un filtro che impiega sostanze a base di carbone attivo opportunamente trattate per filtrare e fissare i gas nocivi, mentre la valvola d’espirazione espelle l’aria respirata senza far appannare il visore.
La primera máscara de gas fue un trapo empapado en orina.
Evolución de las máscaras de gas desde 1915
Las tropas alemanas hicieron el primer uso masivo de gases asfixiantes durante la Primera Guerra Mundial en la batalla de Ypres. Antes de la invención de máscaras especiales para protegerse, los soldados a veces usaban pañuelos de tela empapados en orina, pero este sistema era algo inseguro y difícil de preparar instantáneamente, especialmente si estaba bajo presión. Por lo tanto, las tropas aliadas tuvieron que idear un sistema defensivo contra esta arma y, unos meses más tarde, un oficial inglés inventó la primera máscara de gas distribuida a las tropas inglesas, el 26 de junio de 1915.
El primer modelo de máscara de gas suministrada al ejército consistía en una máscara de gasa simple dentro de la cual se colocaba algodón empapado en sales alcalinas que neutralizaban el cloro y el gas de bromo. Más tarde, este tipo de máscara se modificó también agregando gafas protectoras para luego ser transformadas en una máscara que cubría toda la cara. Según la propaganda de la época, se suponía que esta máscara, llamada multipropósito con protección única, protegía incondicional y completamente de todos los gases, incluso si se usaba simultáneamente.
Las máscaras de gas tuvieron un desarrollo notable en el período entre las dos guerras mundiales y al comienzo de la segunda guerra mundial se distribuyeron ampliamente entre las tropas y la población civil. Después de la Segunda Guerra Mundial, el desarrollo de armas nucleares y bacteriológicas obligó al diseño de sistemas de filtro más sofisticados; Así nació el modelo M9, producido en 1952 en los Estados Unidos.
Máscara de gas moderna
Las máscaras de gas actuales están compuestas de una máscara de goma o silicona que garantiza una perfecta adherencia a la cara; También están equipados con pestañas y hebillas para asegurar la máscara de gas detrás de la cabeza. También están equipados con un gran visor transparente de policarbonato o vidrio laminado que ofrece una amplia visibilidad. En el interior hay una segunda máscara que cubre el área de la nariz y la boca. En esta máscara interna hay dos aberturas: una para inspiración y otra para exhalación, equipadas con válvulas especiales para acondicionar el flujo de aire. La válvula de inhalación está conectada a un filtro que utiliza sustancias a base de carbón activo adecuadamente tratadas para filtrar y reparar gases nocivos, mientras que la válvula de exhalación expulsa el aire respirado sin empañar al espectador.
Le premier masque à gaz était un chiffon imbibé d’urine
Evolution des masques à gaz depuis 1915
La première utilisation massive de gaz asphyxiants a été faite par les troupes allemandes pendant la Première Guerre mondiale lors de la bataille d’Ypres. Avant l’invention des masques spéciaux pour se protéger, les soldats utilisaient parfois des mouchoirs en tissu imbibés d’urine, mais ce système était quelque peu instable et difficile à préparer instantanément, surtout sous pression. Les troupes alliées doivent donc concevoir un système défensif contre cette arme et quelques mois plus tard un officier anglais invente le premier masque à gaz distribué aux troupes anglaises, le 26 juin 1915.
Le premier modèle de masque à gaz fourni à l’armée consistait en un simple masque de gaze à l’intérieur duquel était placé du coton imbibé de sels alcalins qui devaient neutraliser le chlore et le brome. Plus tard, ce type de masque a été modifié en ajoutant également des lunettes de protection pour être ensuite transformé en un masque couvrant tout le visage. Selon la propagande de l’époque, ce masque, dit polyvalent à protection unique, était censé protéger inconditionnellement et complètement de tous les gaz, même s’il était utilisé simultanément.
Les masques à gaz ont connu un développement remarquable dans la période entre les deux guerres mondiales et au début de la seconde guerre mondiale, ils ont été largement répartis à la fois parmi les troupes et parmi la population civile. Après la Seconde Guerre mondiale, le développement d’armes nucléaires et bactériologiques a forcé la conception de systèmes de filtrage plus sophistiqués; Ainsi est né le modèle M9, produit en 1952 aux États-Unis.
Masque à gaz moderne
Les masques à gaz actuels sont composés d’un masque en caoutchouc ou en silicone qui garantit une parfaite adhérence au visage; ils sont également équipés de languettes et de boucles pour fixer le masque à gaz derrière la tête. Ils sont également équipés d’une grande visionneuse transparente en polycarbonate ou en verre feuilleté qui offre une large visibilité. À l’intérieur, il y a un deuxième masque qui couvre la zone nez-bouche. Dans ce masque interne, il y a deux ouvertures: une pour l’inspiration et une pour l’expiration, équipées de valves spéciales pour conditionner le flux d’air. La valve d’inhalation est connectée à un filtre qui utilise des substances à base de charbon actif traitées de manière appropriée pour filtrer et fixer les gaz nocifs, tandis que la valve d’expiration expulse l’air respiré sans embuer le spectateur.
Die erste Gasmaske war ein in Urin getränkter Lappen
Entwicklung der Gasmasken seit 1915
Der erste massive Einsatz von erstickenden Gasen wurde von deutschen Truppen während des Ersten Weltkriegs in der Schlacht von Ypern durchgeführt. Vor der Erfindung spezieller Masken, um sich selbst zu schützen, verwendeten Soldaten manchmal in Urin getränkte Stoffgewebe, aber dieses System war etwas unsicher und schwer sofort vorzubereiten, insbesondere wenn es unter Druck stand. Alliierte Truppen mussten daher ein Verteidigungssystem gegen diese Waffe entwickeln, und einige Monate später erfand ein englischer Offizier am 26. Juni 1915 die erste Gasmaske, die an englische Truppen verteilt wurde.
Das erste Modell einer Gasmaske, das an die Armee geliefert wurde, bestand aus einer einfachen Mullmaske, in die Baumwolle eingelegt war, die mit alkalischen Salzen getränkt war, um Chlor- und Bromgas zu neutralisieren. Später wurde dieser Maskentyp modifiziert und eine Schutzbrille hinzugefügt, die dann in eine Maske umgewandelt wurde, die das gesamte Gesicht bedeckte. Nach der damaligen Propaganda sollte diese Maske, Mehrzweckmaske mit Einzelschutz genannt, bedingungslos und vollständig vor allen Gasen schützen, auch wenn sie gleichzeitig verwendet wird.
Gasmasken hatten in der Zeit zwischen den beiden Weltkriegen eine bemerkenswerte Entwicklung und waren zu Beginn des Zweiten Weltkriegs sowohl unter den Truppen als auch unter der Zivilbevölkerung weit verbreitet. Nach dem Zweiten Weltkrieg erzwang die Entwicklung nuklearer und bakteriologischer Waffen die Entwicklung komplexerer Filtersysteme. So wurde das 1952 in den USA produzierte Modell M9 geboren.
Moderne Gasmaske
Die aktuellen Gasmasken bestehen aus einem Gummi- oder Silikon-Gesichtsschutz, der eine perfekte Haftung auf dem Gesicht garantiert. Sie sind auch mit Laschen und Schnallen ausgestattet, um die Gasmaske hinter dem Kopf zu sichern. Sie sind außerdem mit einem großen transparenten Betrachter aus Polycarbonat oder Verbundglas ausgestattet, der eine breite Sichtbarkeit bietet. Im Inneren befindet sich eine zweite Maske, die den Nasen-Mund-Bereich abdeckt. In dieser inneren Maske befinden sich zwei Öffnungen: eine zur Inspiration und eine zum Ausatmen, die mit speziellen Ventilen zur Konditionierung des Luftstroms ausgestattet sind. Das Inhalationsventil ist mit einem Filter verbunden, der entsprechend behandelte Substanzen auf Aktivkohlebasis verwendet, um schädliche Gase zu filtern und zu fixieren, während das Ausatemventil die Atemluft ausstößt, ohne den Betrachter zu beschlagen.
Первым противогазом была тряпка, пропитанная мочой
Эволюция противогазов с 1915 года
Первое массовое использование удушающих газов было сделано немецкими войсками во время Первой мировой войны в битве при Ипре. До изобретения специальных масок для защиты себя солдаты иногда использовали ткани из ткани, пропитанной мочой, но эта система была несколько небезопасной и ее трудно было приготовить мгновенно, особенно под давлением. Поэтому союзные войска должны были разработать защитную систему против этого оружия, и через несколько месяцев английский офицер изобрел первый противогаз, распределенный английским войскам, 26 июня 1915 года.
Первая модель противогаза, поставляемого в армию, состояла из простой марлевой маски, внутри которой помещали хлопок, пропитанный щелочными солями, которые должны были нейтрализовать газообразный хлор и бром. Позже этот тип маски был изменен, и в него были добавлены защитные очки, которые затем трансформировались в маску, закрывающую все лицо. Согласно пропаганде того времени, эта маска, называемая многоцелевой с единственной защитой, должна была безоговорочно и полностью защищать от всех газов, даже если она использовалась одновременно.
Противогазы получили заметное развитие в период между двумя мировыми войнами, и в начале второй мировой войны они были широко распространены как среди войск, так и среди гражданского населения. После Второй мировой войны разработка ядерного и бактериологического оружия вынудила разработать более сложные системы фильтров; Так родилась модель М9, выпущенная в 1952 году в США.
Современный противогаз
Современные противогазы состоят из резиновой или силиконовой маски, которая гарантирует идеальное прилегание к лицу; они также оснащены вкладками и пряжками для защиты противогаза за головой. Они также оснащены большим прозрачным поликарбонатом или многослойным стеклом, обеспечивающим широкий обзор. Внутри есть вторая маска, которая закрывает область носа и рта. В этой внутренней маске есть два отверстия: одно для вдоха и одно для выдоха, оснащенное специальными клапанами для кондиционирования воздушного потока. Ингаляционный клапан соединен с фильтром, который использует подходящие обработанные вещества на основе активного углерода для фильтрации и фиксации вредных газов, в то время как клапан выдоха выпускает вдыхаемый воздух, не запотевая зрителем.
Pierwszą maską gazową była szmata nasączona moczem
Ewolucja masek gazowych od 1915 r
Pierwsze masowe użycie duszących gazów zostało dokonane przez wojska niemieckie podczas pierwszej wojny światowej w bitwie pod Ypres. Przed wynalezieniem specjalnych masek do ochrony, żołnierze czasami używali chusteczek nasączonych moczem, ale ten system był nieco niepewny i trudny do natychmiastowego przygotowania, szczególnie pod presją. Dlatego wojska sojusznicze musiały opracować system obronny przeciwko tej broni, a kilka miesięcy później angielski oficer wynalazł pierwszą maskę przeciwgazową rozdaną żołnierzom angielskim, 26 czerwca 1915 r.
Pierwszy model maski gazowej dostarczanej wojsku składał się z prostej maski gazowej, w której umieszczono bawełnę nasączoną solami alkalicznymi, które miały zneutralizować chlor i brom. Później zmodyfikowano ten rodzaj maski, dodając również okulary ochronne, które następnie przekształcono w maskę pokrywającą całą twarz. Zgodnie z ówczesną propagandą maska ta, zwana uniwersalną z pojedynczą ochroną, miała bezwarunkowo i całkowicie chronić przed wszystkimi gazami, nawet jeśli jest stosowana jednocześnie.
Maski gazowe miały niezwykły rozwój w okresie między dwiema wojnami światowymi, a na początku drugiej wojny światowej były szeroko rozpowszechnione zarówno wśród żołnierzy, jak i wśród ludności cywilnej. Po II wojnie światowej rozwój broni nuklearnej i bakteriologicznej wymusił zaprojektowanie bardziej wyrafinowanych systemów filtrów; Tak narodził się model M9, wyprodukowany w 1952 roku w Stanach Zjednoczonych.
Nowoczesna maska przeciwgazowa
Obecne maski przeciwgazowe składają się z gumowej lub silikonowej osłony twarzy, która gwarantuje idealne przyleganie do twarzy; są również wyposażone w zaczepy i klamry do zabezpieczenia maski przeciwgazowej za głową. Są również wyposażone w dużą przezroczystą przeglądarkę z poliwęglanu lub szkła laminowanego, która zapewnia szeroką widoczność. Wewnątrz znajduje się druga maska zakrywająca obszar nosa i ust. W tej wewnętrznej masce znajdują się dwa otwory: jeden do wdechu i jeden do wydechu, wyposażony w specjalne zawory do kondycjonowania przepływu powietrza. Zawór inhalacyjny jest połączony z filtrem, który wykorzystuje odpowiednio oczyszczone substancje na bazie węgla aktywnego do filtrowania i utrwalania szkodliwych gazów, podczas gdy zawór wydechowy wydycha wdychane powietrze bez parowania widza.
